Stoppen met zzp’ers in de zorg? Ten koste van wie?
De laatste tijd hoor je het steeds vaker: “We moeten af van zzp’ers in de zorg.”
Maar wat ik dagelijks zie op de werkvloer, als teamleider én als verpleegkundige, is dat het juist de cliënten, familie en vaste medewerkers zijn die daaronder lijden.
Op mijn eigen afdeling zie ik dagelijks hoe het gebrek aan continuïteit pijn doet. Cliënten raken in de war door steeds wisselende gezichten of geen personeel. Familieleden geven aan dat ze zich zorgen maken. Planners en teamleiders raken overbelast. En collega’s in vaste dienst? Die trekken het vaak niet meer. Ziekmeldingen, burn-outs… het stapelt zich op.
🔻 Onlangs had ik als kwaliteitsverpleegkundige een opdracht bij een gehandicaptenzorg instelling.
Mijn opdracht: medicatieveiligheid, infectiepreventie en risicosignalering verbeteren binnen de teams in de organisatie.
Wat ik aantrof? Een vast team dat op zijn tandvlees liep. Geen zzp’ers meer, want “dat mag niet meer.”
Het gevolg? Te weinig personeel. Slechte overdrachten.
En een cliënt… is uiteindelijk overleden.
Niet door een fout, maar door een opeenstapeling van tekorten, stress en gebrek aan structuur.
En dat breekt je. Want dit had voorkomen kunnen worden.
Zzp’ers zijn geen luxe. Ze zijn vaak de lijm die een team bij elkaar houdt.
Ze springen bij waar nodig. Brengen ervaring, rust en stabiliteit.
Geen zzp’ers betekent in veel gevallen: géén zorg.
Laten we het echte gesprek voeren. Niet over regels en constructies. Maar over mensen.
Over cliënten. Families. En zorgverleners die gewoon hun werk goed willen doen.
